Rijstepap in Nagarkot

De afgelopen dagen zijn wij doorgereisd van Varanasi naar Nagarkot in Nepal. Het vliegtuig tijdig halen in Varanasi bleek een hele tour. De dagen dat wij er waren werd het alleen maar drukker. Het feest van Shiva was aanstaande. Hetgeen veel pelgrims, vooral in oranje gekleed, naar de stad lokte. Gaf ons toch een beetje een EK-gevoel. Al dat oranje op straat. Met al dat verkeer was er trouwens geen doorkomen aan. Zelfs met een Tuktuk kwamen we een keer vast te zitten. En dat wil wat zeggen in India. Hetzelfde overkwam ons met de taxi op weg naar de AirPort. Nadat wij ons eindelijk uit het feestgedruis hadden losgemaakt ging het in gezwinde spoed. Zelden zo'n tocht meegemaakt. Maar we waren op tijd. En dat telt. De chauffeur hebben we een vette fooi gegeven. Via een nachtje Delhi doorgevlogen naar Kathmandu. Was een bijzonder en kort nachtje in Delhi. Geslapen in een kingsize bed waarbij je bijna pleinvrees zou krijgen. Met taxi op tijd afgezet op de AirPort. Om 3.30 uur in de ochtend. Dat dan weer wel. In Kathmandu de taxi naar ons hotel gepakt. Vlakbij het voormalige paleis van Koning Birenda. Vermoord door zijn zoon Dipendra in 2001, vanwege een afgewezen liefde. Dipendra pleegde vervolgens om verholen staatsgeheimen zelfmoord. Waarbij hij werd opgevolgd door zijn oom Gyanendra. List, bedrog en intrige volgens de Nepalezen. Gyanendra was de boosdoener. In 2008 werd Nepal uiteindelijk een republiek. De absolute monarchie achter zich latend. In Kathmandu zelf zien we her en de sporen van de aardbeving van vorig jaar. Met name de monumentale paleizen en tempels in het centrum hebben te leiden gehad. In Bhaktapur, zo'n 20 kilometer van Kathmandu, is alles nog redelijk in takt. Het is daar tevens aangenamer toeven. Minder druk en schoner dan in Kathmandu. We besluiten de lokale bus naar Bhaktapur te nemen. Een avontuur op zich. Met wat navraag vinden we in alle hectiek een bus. Gerund door een chauffeur en een mobiele conducteur. Op een voor ons voltrekt willekeurige plek stort onze 'condu' zich vanaf de treeplank in het drukke verkeer. Daarbij een aantal kreten uitstotend welke volgens Bea plaatsnamen zijn. En verdomd het werkt. Er verschijnen met regelmaat nieuwe passagiers op de treeplank. Als de bus zich weer in beweging zet springt onze 'condu' als laatste aan boord. En voort gaat het. Intussen is het buiten buiten gaan regenen. Met bakken tegelijk. Na 10 minuten regent het ook in de bus. Ik zit klem bij het raam. Druppels ontwijken is onmogelijk. Een hobbel of gat in de weg staat voor een extra stroompje water. Mijn rechter kant is inmiddels doorweekt. Maar leed is altijd relatief. Zo ook nu. De chauffeur zit op de plek waar het het meest lekt. De goede man is echt zeiknat. Een echte held. In de eerste volgende plaats zet hij de bus aan de kant. Het is inmiddels droog terwijl het in de bus nog miezert. Onze chauffeur is een winkel in gegaan. Zie hem een saffie roken en voorzien van een droog shirt. Met dank aan de Nepalese vakbond. Na met kunst en vliegwerk de gidsen van ons lijf weten we te houden hebben we een aangename dag in Bhaktupur. We bereiken vervolgens droog Kathmandu en zijn een buservaring rijker en 50 roepies armer. De volgende ochtend reizen we door naar Nagarkot in de bergen. Een bergrit op zich, waarbij we details van de rit voor het thuisfront maar achterwege laten. We zitten nu in een klein en aangenaam hotelletje. Mooie uitzichten en dito wandelingen. De eerste avond in het dorpje wezen eten. Na het hoofdgerecht trakteer ik mijzelf op de lekkerste rijstepap ooit. Moesten even wachten voordat het doorkwam. Maar dan heb je ook wat. Uit mijn ooghoek zie ik dat het personeel van het restaurant zich ook tegoed doet aan de rijstepap. We kijken elkaar veelbetekenend aan. Schept een band, rijstepap eten, concludeert de antropoloog in mij.