That's the story of the Ganges

Het is 5.00 uur in de ochtend. We zijn zojuist getuigen geweest van een indrukwekkend schouwspel aan de Ganges.Jonge vrouwen die mantra's declameren. Zeven priesters die in een bijzondere choreografie de nieuwe dag en de rivier welkom heten. Varanasi de stad waarin leven en dood zo nauw verweven zijn. In vloeiend Indiaas legt een pelgrim ons het verhaal uit van de heilige rivier. Kijkt ons veel betekend aan. Wij knikken beleefd. That's the story of mother Ganges besluit hij zijn expose. Varanasi maakt op Bea en mij een onuitwisbare indruk. We verbazen ons nergens meer over. De stad is een ware heksenketel, lijkt nooit te slapen. Koeien, TukTuk's, Riksja's, auto's, voetgangers, apen, geiten het krioelt allemaal door elkaar. Het stinkt naar koeienstront, het is goor. Smerig en chaotisch. Delhi 2.0 dus. In al zijn lelijkheid huist juist echter haar schoonheid. En die schoonheid nemen wij in volle teugen tot ons. Passione d'amore. Op de eerste volle dag van ons verblijf zijn we om 4.30 uur opgestaan. Met een gids gaan we naar een belangrijke Ghat. Dat is een plek langs de trappen van de Ganges waar pelgrims te water gaan en crematies plaatsvinden. Varanasi telt 18 van deze Ghats. Op een paar daarvan vinden crematies plaats. Om 5.00 uur lopen wij door half verlaten straten en kleine steegjes. Op weg naar de Ghat liggen oude mensen en bedelaars te slapen. Met maar een doel. Sterven in Varanisi. Dan alleen wordt  de cycli van reïncarnatie doorbroken. Zo wordt toegang gekregen tot de Moksha waar eeuwige rust wordt gevonden. De diepste wens van elke gelovige hindoeïst. We dwalen door steegjes. Ontwijken  behendig de alom aanwezige koeienvla. We zien stapels hout. Keurig afgewogen. Voor crematie is ongeveer 350 kilo hout nodig. De feitelijke crematie duurt 3 uur.  Geleid door de oudste zoon die zich daarvoor bij de alom aanwezige kappers op straat laat kaalscheren. Op een plukje haar na op het achterhoofd. Na de crematie wordt de as verzameld. Het lichaam wordt slechts gezien als omhulsel. De geest, die verder leeft, is pas na de crematie bevrijd. Wat rest na de crematie zijn bij de man het borstbeen. Bij vrouwen het bekken. Zowel as en restanten verdwijnen in de Ganges. Of moeder Ganges zoals de Hindi haar noemen. Vernoemd naar de Godin Ganga. Water ontsproten uit de teen van Visjnu. Meanderend vanuit de Himalaya over een lengte van 2.500 kilometer. India als het hart van de aarde met Varanasi de centrale plek. Godin Ganga wilde op aarde een stelletje onverlaten wegspoelen zo gaat de mythe. Shiva hield in de wenkbrauw deze stortvloed aan water echter tegen. Daardoor konden de zondaars zichzelf reinigen in de gecontroleerde waterstroom en zich vrijwaren van gedane zonden. Wat Mekka is voor de Moslims en het Vaticaan voor de christenen. Dat is Varanasi voor de Hindi. De rituele bewassing vindt bij voorkeur bij zonsopgang plaats. In totaal gaat de pelgrim vijf keer te water. En dan is water een eufemisme. De Ganges is een van de meest vervuilde rivieren ter wereld. De Hindi's worden daardoor niet gehinderd blijkbaar. De dagen in Varanasi hebben we gedwaald door nauwe straatjes en stegen. Telkens weer uitkomend bij een Ghat. Boven op het dak van een leeg hotel geklauterd. Met links crematie op vuurstapels en rechts van ons een crematorium. Lopende band werk was het. In het drukke verkeer stonden auto's met lijkwaden in de file. Beneden op de grond lagen de overledenen netjes op hun beurt te wachten. Cremeren is trouwens een mannen ding. Tranen van de vrouw vertroebelen de geest van de overledenen. Zo is de (mannen) redenering. Het zijn ook de mannen die overal een slaatje uit willen slaan. Aan de Ghats komen ze met uitgestoken hand naar je toe. Ze kunnen je hand lezen en de toekomst voorspellen. Het zal wel. Voor de toekomst ligt het verhaal vrij vast. Binnen een paar minuten ben je een paar honderd roepies armer. Kan ik ook voorspellen. Daarnaast is er de koe. De koe laat zich trouwens gelden in Varanasi. Alom vertegenwoordigd, wegen blokkerend, en overal stront. Bij een van de Ghats mengde een koe zich tussen de pelgrims langs de trappen naar beneden. Zich te goed doende aan de bloemenkransen. Uit haar linker ooghoek zag de heilige Bertha echter een nog grotere buit. Een door de eigenaar verlaten heilig altaartje moest het ontgelden. Blaadjes, wierook en rijst werden binnen een oogwenk naar binnen gewerkt. Het profane wint het dan toch van het sacrale. Varanasi stad van levenden en doden. De laatste avond kopen wij bij een jong ventje voor 20 roepies twee kaarsjes in een bakje met bloemetjes. We laten het te water gaan bij een heilige boom aan de rivier de Ganges. Voor al onze dierbaren levenden en doden.