Dwalen door Orcha

Met de trein van Agra naar Jahnsi en dan verder met de auto naar Orcha. Een klein plaatsje van nog geen 9.000 inwoners. Even rust en ruimte na de miljoenensteden hiervoor. Niets gepland aan excursies. Gewoon even lekker dwalen en alles op ons af laten komen. Aankomend op het station Jahnsi tromgeroffel. iets wat een processie lijkt. Met twee Indiërs voorop verplaatst zich een stoet Europeanen met Indiër aan de arm. Behangen  met bloemenkransen en voorzien van stip op het voorhoofd richting uitgang. Wij belanden met onze rugzakken in deze processie. Geen ontkomen aan. Voel me net Hari Krishna in de Kalverstraat op zaterdagmiddag. Bij het verlaten van het station hernemen wij snel onze eigen weg. Het trommelgeroffel sterft weg en de processie lost op in het niets. Orcha dus, plaatsje uit de 16e eeuw langs de rivier de Betwa. Een aantal vervallen en verlaten paleizen. Doet ons denken aan Angkor Wat. Een hoofdstraat omgeven door stalletjes. Auto's, fietsen, tuktuk, wandelaars, heilige koeien, geiten en apen. Alles mengt zich even makkelijk. Wij begeven ons daaronder en deinen mee op het ritme van het dagelijkse leven. Een ding valt ons meteen op. We worden met rust gelaten. Een verademing met de grote steden hiervoor. Wij kijken net zo verwonderend naar de Indiërs als zij naar ons. Met name dat laatste is handig voor het maken van portretten. Mannen en vrouwen kijken ademloos naar Bea, dan sla ik snel mijn slag. Mooie plaatjes levert dat op. De vrouwen zijn hier trouwens van een betoverende schoonheid. Schitterende ogen en ravenzwart haar. Als je geluk hebt ontvang een innemende  glimlach. Even verder op probeert een vrouw mijn aandacht te trekken. Ik glimlach terug, kijk nog eens goed en zie dan dat ik te doen heb met een travo. Heb ik weer. Via de markt belanden we door een klein steegje op een binnenplaats waar een kleine tempel staat. Ter ere van een prins die zelfmoord pleegde. Als bewijs van onschuld voor zijn vermeende overspel. Vandaag de dag populair oord voor de vrouwen van Orcha. Ze brengen offers en wassen hun handen in onschuld met kokossap. Je moet toch wat in deze moderne tijd. Verder gaat het door steegjes en straten. We laten ons verleiden tot het kopen van wat spulletjes. Krijgen een bandje om de arm en ontvangen een stip op het voorhoofd. We komen uit op een groot plein met een forse tempel. Tromgeroffel. Opzwepende slagen van meerdere roffelaars. Het is bijna volle maan en daarmee spitsuur om te trouwen. Schitterende beelden en ja dito vrouwen. Wij kijken onze ogen uit ende Indiërs kijken terug. We zetten koers naar een oude tempel die hoog boven Orcha uit toornt. Een mix van Hindi en Moslim uit de 16e eeuw. Met een gids gaan we naar boven. Smalle donkere gangen met treden van algauw een halve meter hoog. Onze gids ratelt aan een stuk door. Bea stelt meteen de diagnose ADHD. Het tempo naar boven is navenant. Het zweet gutst over mijn lijf. De stip op mijn voorhoofd verwatert in twee rode straaltjes die langs mijn wenkbrauwen naar beneden stromen. Op het puntje van mijn kin hervindt de oorspronkelijke stip zich. Het verlaat in een druppel mijn kin. Vindt zijn weg als een mooie reproductie van Karel Appel op een traptrede tussen de apenkeutels. Beneden in de tempel voeren de trommelaars de bruiloftsgasten naar een absoluut hoogte punt. Ik heb de mijne bijna bereikt. Doorweekt komen we aan op het uitzichtpunt van de tempel. Het beeld is er naar. De gids wil boven afrekenen. Elk 200 roepies. I am happy and you are happy, is zijn verkoopargument. Ik vind het al lang best. Beneden zoeken wij verkoeling in een klein restaurant. Airco en mango lassi, niets meer aan doen.